Wim Schuhmacher (Amsterdam 1894-1986) is een van de bekende kunstenaars rond het Magisch Realisme. Hij kreeg een opleiding als huisschilder en was van 1911 tot 1913 assistent van een binnenhuiskunstenaar. Het vrije schilderen materialen hij vooral zichzelf en wat avondlessen vanaf vanaf 1913. Zijn inspiratie vond hij bij Breitner, Toorop en Van Gogh. Maar als jonge schilder in Amsterdam had hij ook volop gelegenheid om kennis te maken met het luminisme van Leo Gestel en Jan Sluijters. Hij was lid van de moderne kunstkring en onafhankelijk en dat bracht hem ook in contact met de neo-impressionisten, de Parijse kubisten en de Duitse expressionisten.
Van Gogh was onder Franse fauves, Nederlandse modernisten, schrijvers en kunstcritici een grote inspirator. Ook voor Schumacher. Als hij de Franse taal machtig was geweest, was hij misschien niet in Nederland gebleven maar net als Van Gogh naar de Borinage afgereisd Hij werkte toen vooral in een eigen variant op de Amsterdamse luministische stijl, waarvan de bloeiperiode enkele jaren eerder lag. Met zijn bewondering voor Van Gogh werd zijn werk wel steeds intenser.
In Rotterdam bevat Schuhmacher de zeven jaar oudere collega Herman Bieling kennen waarmee hij samen kon schilderen. Zijn werk was te zien bij verenigingen als De Branding, De Rotterdammers, De Onafhankelijken en de Hollandsche Kunstenaarskring. In zijn werk experimenteerde hij met kleur, lijn en vlak om een grotere uitstralingskracht te komen. Deze stijl, ook wel kubo-expressionisme genoemd, floreerde in de periode 1916-1925
In 1920 van 1921 begon hij zich definitief, met zijn tweede vrouw, in Amsterdam en vanaf dan ontwikkeld hij zijn eigen realistische stijl. Het gecombineerde Berlijn bezocht, Parijs, Brugge en verschillende Italiaanse steden. Buitenlandse reizen werden een vast onderdeel in zijn leven, ook om er te werken.
Hij schilderde bijvoorbeeld autonoom, onaardse lichtschijnsels in zijn werken – voor Schuhmacher speelde een belangrijke rol. Zijn aandacht hiervoor wordt in verband gebracht met zijn belangstelling voor de verplichte cultuur, die in de jaren twintig sterk teenam zonder ook religieus te willen schilderen. De klanklijnen zoals die in de gotiek en muziek zichtbaar zijn liet hij net als Toorop wel zien in zijn werk.
Zijn lastige, realistische schilderijen zitten in dezelfe hoek als die van Carel Willink en Pyke Koch. En dezelfde verzorgde techniek hebben – vergelijkbaar met die van de schilders uit de Gouden Eeuw – en ook de thematiek en de aandacht voor details. Het werk is alleen monochromer.
Schuhmacher was gekant tegen andere soorten kunst dan Willink en Hynckes. Hij was ook gerelateerd aan Mondriaan, die hij in de jaren '20 regelmatig werd gezocht in zijn Parijse studio; Mondriaan doet het abstract, ik richt mij op de natuur, de werkelijkheid. ”Ik wil er niet omheen. Ik wil er doorheen”.
Hij was "De Meester van het Grijs" vanwege de dikke waas die zijn latere werk lijkt te verbergen. Dat grijs, de contouren en het realisme werden voor hem als een overwinning ervaren. Hij veroorzaakte de heftige expressionistische toets en kleur en de kubistische vormgeving. Tegen het einde van zijn leven werd hij aanzienlijk minder productief door het steeds succesvolle gezichtsvermogen. Werk van Schumacher vind je nu bij More, Voorlinden, Museum Arnhem en andere musea in Nederland.
