Albert Fiks (Ebersfeld (D) 1908-1945 Laren) werd geboren in Duitsland en groeide op in een pleeggezin in Amersfoort nadat zijn vader overleed. De jonge Albert had een grote aanleg voor tekenen. In 1926 werd hij lid van de Amersfoortsche Kunstkring waar hij in contact kwam met diverse kunstenaars zoals Jakob Nieweg en Jo Koster. Eerst was hij huisschilder en reclametekenaar maar Fiks was zo’n bijzonder talent en durfde in de jaren twintig te kiezen voor het leven van kunstenaar maar niet volledig omdat hij zijn werk maar moeilijk aan de man kon brengen.

Zijn stijl van schilderen ontwikkelde zich in korte tijd van realistisch tot kubistisch en zelfs abstract. Hij schilderde en etste portretten, stillevens en landschappen. In 1935 had hij zijn eerste solo-expositie. In 1939 verhuisde de kunstenaar naar Laren. Hij maakte er kennis met Bart van der Leck, Dirk Koning, Charley Toorop en Lou Loeber die hem ook inspireerden. Ook de expressionistische boerenschilder Constant Permeke ‘hielpen’ hem hij bij het oplossen van schilderkunstige problemen. Fiks maakte geen lineaire ontwikkeling door, maar werkte de ene keer puur realistisch en dan weer kubistisch of abstract. De vormen van tweedimensionaal vlakken, maar met ruimte, moet hij van Van der Leck hebben afgekeken.

De climax in het oeuvre van Albert Fiks wordt gevormd door de kubistische stillevens die de schilder in de jaren dertig vervaardigde. In de oorlog maakte hij weinig werk. Hij overleed in het harnas, te jong aan wondroos en bloedvergiftiging, waardoor zijn kwalitatieve oeuvre slechts klein is.

In 2007 wijdde Museum Flehite een tentoonstelling aan hem en bracht een monografie uit waaruit blijkt dat hij echt een vernieuwer van de kunst (in NL) was. Pas toen Van der Leck en Mondriaan de erkenning kregen werd ook Fiks weer opnieuw ontdekt. En terecht wat Femke betreft.