Wim Bosma (1902-1985) was een Nederlandse schilder, grafisch ontwerper, aquarellist en muurschilder. Hij voelde zich in de jaren 30 als, zelfgeschoold, schilder sterk aangetrokken tot de ‘wonderen' van de moderne techniek. Onderwerpen als spoorwegviaducten, treinen, boten en vliegmachines waren zeker tot 1945 dan ook regelmatig zijn onderwerpen. Hij wordt ook wel industrieschilder genoemd met zijn constructief expressionistisch stijl. Er is sprake van een gematigde kubisme van André Lhote met lijnen en kleurvlakken die de vlakheid van het doek benadrukken. Ondanks dat hij autodidact was kreeg hij wel wat lessen van expressionist Piet van Wijngaerdt. Bosma had een atelier op de Stadhouderskade 100 te Amsterdam. 

Zijn beroemdste werken dateren uit de jaren dertig en geven treinstations en havens realistisch weer in de stijl van de Nieuwe Zakelijkheid. Vol flair deelde Bosma zijn onderwerp op in geometrische vlakken, horizontalen en verticalen. Van het onderwerp zelf zien we vaak even veel wel als niet. Het beperkte kleurgebruik doet meer grafisch dan schilderachtig aan. Zijn strak zakelijke stijl doet weinig onder voor zijn Amerikaanse tijdgenoot Charles Sheeler. 

Als liefhebber van Jazzmuziek ontwikkelt hij in de naoorlogse tijd een meer abstracte verbeeldingen geïnspireerd door Afrikaanse vrouwen en de Jazz-scene.  Bosma was overtuigd communist en lid van de kunstenaarsvereniging De Onafhankelijken, tot deze vereniging zich in de Tweede Wereldoorlog aansloot bij de Nederlandsche Kultuurkamer. Zijn kunst is te zien in het Stedelijk, Centraal Museum en Museum More.